Loslaten als je vastzit

2016: Al een hele poos denk ik dat het gewoon een fikse darmontsteking is. Het startte als een buikgriep. Alleen dat ging niet over. Dan maar even een antibioticakuurtje van 7 dagen. Maar dat sloeg niet aan. Wat toen van mij overbleef (uitgedroogd en 12 kilo afgevallen) was reden voor een ritje naar de afdeling SEH van het Rode Kruis Ziekenhuis. Daar kon ik niet blijven. Er was geen plek op de contactisolatie waar ze me, gezien de aard van mijn klachten, wilden hebben. Gelukkig was er plek in het Spaarne Gasthuis.

Voor mij was het duidelijk: uitgedroogd en gewoon een pittige darmontsteking. Paste geheel in de fase van mijn leven. Ik moet immers loslaten. Hoe zie ik mijn werkzaamheden in mijn bedrijf? Ik in de overgang, een dochter van 21 en een zoon van 19, ook dat is loslaten. Relaties. Kortom, gewoon een geweldige transitie. Toch werd colitis ulcerosa geconstateerd. Lekker makkelijk, dacht ik. Dat had ik 22 jaar geleden immers ook. En vervolgens nooit meer last van gehad.

Maar vandaag kwam ik erachter dat mijn reis naar Egypte in 2013, en waar ik ook ziek werd, niets te maken had met de vloek van de farao of het eten. Nee. Nu weet ik, door de klachten van nu, dat het toen ook ‘gewoon’ een opvlamming was. En na 3 maanden weer uitgedoofd.

2017: opnieuw in het ziekenhuis. Deze keer reed ik zelf naar de SEH. Met dezelfde klachten. Eén voordeel: dit keer ben ik niet ziek. Tenminste, ik voel me niet ziek. En als ik nu achterover leun in de stoel. Wat is er dan in dat jaar veranderd? Als ik eerlijk ben weinig. Of toch veel? Het jaar is zo snel voorbij gegaan. Nog steeds de transitie in gezin en werk. Loslaten blijft het codewoord voor mij. Dus vanaf nu, ik kijk wel beter uit.

Dit blog is eerder verschenen op www.ccuvn.nl.

Help een ander met het maken van keuzes in de zorg

Deel uw ervaring met zorg en help zo een ander met kiezen.

Schrijf een waardering